درهم جات

هیچوقت قلم خوبی نداشتم.اینو از وقتی فهمیدم که انشا نوشتن واسم سخت ترین کاربود.شایدبعدترها که تصمیم گرفتم ریاضی بخونم،بیشتر مطمعن شدم که من آدم نوشتن نیستم ساختار ذهنم هیچوقت مناسب ادبی نویسی نبوده.و الان ازهمیشه مطمعن ترم که من آدم نوشتن نیستم.من آدم صریح حرف زدنم،آدم ساده ای که اگه دربرخورد اول نشناختی،حتما در دومی میشناسی،البته اگه احساس راحتی بکنه و حرف بزنه.

این روزا خیلی حرف برای گفتن بود،ولی هربار نوشته ها نصفه رها شدن.پیش نویس های بیات شده ای که همین روزها دیلیت میشند.

هیچوقت فکرنمیکردم در  اینستاگرام پررنگ تر از بلاگستان باشم ولی متاسفانه این چندروزه به اینستاگردی و زندگی در تلگرام گذشت،در حدی که صدای هم اتاقیامم دراومد که یکم سرتو از گوشیت بیار بیرون(گرچه بهشون ربطی نداره).چندروزی که بی شک جزو مزخرفترین روزهای زندگیم بودن.چندروزی آشفتگیامو با خواب درمان کردم،درمان که نه،تسکین دادم.

مخلص کلام اینکه وبلاگم رسما معلق میشه و دیگه چرت و پرتای منو نمیخواید تحمل کنید،ممنون...

پ.ن:برنامه ی آخر هفته ی پست قبل کنسل نشد.روزای خوبی بود کنار"میم"، البته اگر یه بنده خدایی  کمرنگ تر بود توی اون روزا. 

پ.ن:انتخابات و دوستان سیاسی،منو از حالت انفعال سیاسی خارج کردن و دوباره به روزای اعصاب خوردی های سیاسی برگردوندن.

شگفتا از کبکهای سردر برف،شگفتا از اینهمه بوقلمون صفت

پ.ن:سید و "میم" بچه های نسبتا کمیاب این نسلن...